آبسه های کبدی
آبسه های پیوژنیک
بیماران دچار آبسه های باکتری معمولاً درد ناحیه راست فوقانی شکم، تب ولکوسیتوز دارند، در اکثر بیماران سطح آلکالن فسفاتاز بالاست. سونوگرافی معمولاً یک توده هیپواکو را نشان میدهد که اغلب جدار هیپراکویی دارد. CT معمولاً یک ضایعه با قوام مایع نشان میدهد که ممکن است دیواره پرعروقی داشته باشد. بیشتر آنها منشاء GI یا سیستم صفراوی دارد (بطور مثال از دیورتیکولیت یا آپاندیسیت).
آسپیراسیون از طریق پوست و قراردادن درن به تشخیص و درمان پروسه عفونی کمک میکند. درمان ضدمیکروبی با نتایج کشت خون و آبسه انجام میشود. اگر انسداد صفراوی به تشکیل آبسه کمک کرده باشد ممکن است نیاز به قراردادن Stent صفراوی باشد. منشاء باکتری باید مشخص و درمان شود.
آبسه آمیبی
در مناطق اندمیک مثل امریکای مرکزی و جنوبی شایع است. [در جنوب ایران احتمال بیشتر است.] به همین دلیل در مسافران و مهاجران این مناطق هم باید در نظر گرفته شود. آبسه های کبدی در 10% بیماران دچار آمیبیازیس رخ میدهد و کبد یکی از شایعترین محل های درگیری خارج رودهای است. آنتی بادی های ضدآمیب تقریباً در تمام بیماران یافت میشود و در بیمارانی که در مناطق غیرآندمیک هستند جهت تشخیص آزمایش بسیار مفیدی است (بسیاری از بیماران مناطق آندمیک بدون بیماری فعال آزمایش مثبت دارند). آسپیراسیون از طریق پوست نشان دهندۀ مایع (استریل با نمای ویژه «anchovy paste[1]» یا خمیر و رب ماهی کولی میباشد. این آبسه ها به مترونیدازول بطور شگفت آوری پاسخ میدهند. برخلاف آبسه های عفونی اینها نیاز به درناژ از طریق پوست ندارند. [قرص خوراکی مترونیدازول برای هفت روز تجویز میشود.]
[1] - ماهی کولی