​آبسه ­های کبدی

آبسه­ های پیوژنیک
بیماران دچار آبسه ­های باکتری معمولاً درد ناحیه راست فوقانی شکم، تب ولکوسیتوز دارند، در اکثر بیماران سطح آلکالن فسفاتاز بالاست. سونوگرافی معمولاً یک توده هیپواکو را نشان می­دهد که اغلب جدار هیپراکویی دارد. CT معمولاً یک ضایعه با قوام  مایع نشان می­دهد که ممکن است دیواره پرعروقی داشته باشد. بیشتر آنها منشاء GI یا سیستم صفراوی دارد (بطور مثال از دیورتیکولیت یا آپاندیسیت).
آسپیراسیون از طریق پوست و قراردادن درن به تشخیص و درمان پروسه عفونی کمک می­کند. درمان ضدمیکروبی با  نتایج کشت خون و آبسه انجام می­شود. اگر انسداد صفراوی به تشکیل آبسه کمک کرده باشد ممکن است  نیاز به قراردادن Stent صفراوی باشد. منشاء باکتری باید مشخص و درمان شود.

آبسه آمیبی
در مناطق اندمیک مثل امریکای مرکزی و جنوبی شایع است. [در جنوب ایران احتمال بیشتر است.] به ­همین دلیل در مسافران و مهاجران این مناطق هم  باید در نظر گرفته شود. آبسه ­های کبدی در 10% بیماران دچار آمیبیازیس رخ می­دهد و کبد یکی از شایعترین محل­ های درگیری خارج روده­ای است. آنتی ­بادی ­های ضدآمیب تقریباً در تمام بیماران یافت می­شود و در بیمارانی که در مناطق غیرآندمیک هستند جهت تشخیص آزمایش بسیار مفیدی است (بسیاری از بیماران مناطق آندمیک بدون بیماری فعال آزمایش مثبت دارند). آسپیراسیون از طریق پوست نشان­ دهندۀ مایع (استریل با نمای ویژه «anchovy paste[1]» یا  خمیر و رب ماهی کولی می­باشد. این آبسه­ ها به مترونیدازول بطور شگفت ­آوری پاسخ می­دهند. برخلاف آبسه­ های عفونی اینها نیاز به درناژ از طریق پوست ندارند. [قرص خوراکی مترونیدازول برای هفت روز تجویز می­شود.]

[1] - ماهی کولی