​صدمه مجاری صفراوی و تنگی
اکثر تنگی­ های مجاری صفراوی به علت آسیب حین عمل جراحی اتفاق می­افتد مجاری صفراوی به تنگ شدن متعاقب آسیب حین جراحی مستعد می­باشند با علت این مسأله محدود بودن خون­رسانی مجاری صفراوی می­باشد.
صدمات می­تواند در مجرای مشترک، مجرای هپاتیک یا مجاری هپاتیک راست یا چپ اتفاق بیفتد. شیوع آسیب مجاری صفراوی در کوله ­سیستکتومی لاپاراسکوپیک 4 برابر بیشتر از باز است. و این با مهارت جراح کاهش پیدا می­کند و در کوله سیستیت حاد افزایش پیدا می­کند. متأسفانه بسیاری از آسیب ­ها حین عمل مشخص نمی­شوند و بعد از عمل به­ صورت تجمع مایع زیر کبد، انسداد یا تنگی به صورت دیررس تظاهر پیدا می­کنند.
زمانی­که شک به آسیب مجاری صفراوی یا آنومالی در زمان عمل وجود داشته باشد، کلانژیوگرامی حین عمل باید انجام شود تا آناتومی و آسیب احتمالی مشخص شود.
توجه :  در آسیب به مجاری فرعی کمتر از 3 میلی­متر که حجم کوچکی از پارانشیم کبدرا درناژ می­کند، مجرا را می­توان بست، در غیراینصورت ترمیم به شیوه جراحی باز (open) باید صورت گیرد [درصورت آسیب به مجاری بیش از 3 میلی­متر، باید جراحی لاپاراسکوپی به جراحی باز (open) تبدیل و ترمیم جراحی صورت پذیرد].
توجه :   اگر کمتر از 50% محیط مجرا آسیب دیده باشد و سیستم عروقی وسیعی قطع نشده باشد، ترمیم اولیه ممکن است قابل انجام باشد. استنت T-tube تعبیه می­شود و از محل دیگری از مجرای مشترک جهت کم کردن فشار خارج می­شود.
توجه :  درآسیب­ های بیشتر از 50% محیط یا با آسیب واضح عروقی، هپاتیکوژژنوستومی (R-Y)  یا  کلدوکوژژنوستومی جهت جلوگیری از تنگی حاصل از ترمیم اولیه؛ باید صورت پذیرد.
صدمات مجاری صفراوی که حین عمل تشخیص داده نشده­اند، در دوره نقاهت بعد از عمل (early postoperative period) ممکن است باعث درد شکم، زردی، خروج صفرا از محل درن شکمی یا زخم، علایم شکم حاد، یا سپسیس شوند. سونوگرافی یاسی­تی اسکن برای تشخیص تجمع صفرا یا biloma استفاده می­شود. برای تشخیص دقیق محل آسیب ERCP یا MRCP لازم است. نشت کوچکی از مجرای هپاتیک فرعی احتمال بهبود خودبه ­خودی دارد و تنها نیاز به تعبیه کاتتر درناژ در ناحیه زیرکبد تحت گاید سی­تی و سونو از طریق پوست دارد. لیک مجرای سیستیک با تعبیه استنت از طریق ERCP درمان می­شود. اگر آسیب مجرای بزرگی بعد از عمل تشخیص داده شود. نیاز به انجام بازسازی می­باشد که باید تا زمانی که سپسیس درمان شود، آناتومی قابل تشخیص باشد و التهابی که به علت لیک ­صفرا به وجود آمده است بهتر شود، به تعویق بیفتد.
تنگی دیررس بعد از عمل به  زردی انسدادی وکلانژیت عود کننده منتهی می­شود. تنگی ­های مجاری صفراوی طول کشیده در گذر زمان ممکن است باعث سیروز صفراوی و افزایش فشار پورت شوند. تشخیص تنگی با MRC، ERCP یا PTC تأیید می­شود. کلانژیت با آنتی ­بیوتیک و تنگی با بای­پس مجرای صفراوی متسع پروگزیمال به یک لوپ ژژنوم روان­وای درمان می­شوند. برای بیماران با خطر بالای جراحی تعبیه استنت می­تواند مدنظر باشد.