​نتایج و عوارض اسپلنکتومی
تغییرات هماتولوژیک
در یک بیمار طبیعی پس از برداشتن طحال، تعداد WBC به ­طور پیوسته تا 50% مقدار اولیه آن بالا می­رود. در بعضی موارد در همان ابتدای زمان پس از عمل تعداد نوتروفیل­ ها به 15 تا 20 هزار در میلی­متر مکعب می­رسد. تعداد WBC معمولاً در عرض 5 تا 7 روز به سطح طبیعی خود برمی­گردد. بالا بودن آن پس از این زمان نشان عفونت است. در بعضی بیماران بالا رفتن گلبول ­های سفید دائمی است. در این حالت شمارش افتراقی گلبول­ ها طبیعی است.
لام خون محیطی بیمارانی که اسپلنکتومی می­شده­ اند بطور معمول اجسام Howell-Jolly (بقایای هسته)، گلبول­ های قرمز بدون هسته، اجسام Heinz (رسوبات هموگلوبین)، اجسام Puppenheimer و گلبول­ های قرمز سوراخ سوراخ شده (Pitted) را نشان می­دهد. بعضی از RBCها ممکن است شکل غیرطبیعی داشته باشند. اگر این یافته­ ها در بیماری­ های هماتولوژیک پس از اسپلنکتومی وجود نداشته باشد نشان­دهنده وجود یک طحال فرعی است که miss شده است. اسکن رادیو نوکلاید طحال در مشخص کردن بقایای طحال مفید است. شمارش پلاکت­ها بین 2 تا 10 روز پس از عمل تا 30% بالا می­رود و معمولاً در عرض 2 هفته به سطح طبیعی برمی­گردد. ترمبوسیتوز (شمارش پلاکت > 3mm/ 400000) در 50% بیماران اتفاق می­افتد. به­ طور نظری این افزایش بیمار را در معرض عوارض ترومبوتیک قرار می­دهد. (به­ طور مثال ترومبوز ورید عمقی در اندام ­های تحتانی، ترومبوز وریدهای مزانتریک و احتمال آمبولی ریه). هرچند شواهد کمی از ارتباط بین شمارش مطلق پلاکت ­ها و ترومبوز حمایت می­کنند. بیشتر ترومبوزها و آمبولی ریوی در بیمارانی که اختلالات میلوپرولیفراتیو دارند اتفاق می­افتد. پس از درمان با مهارکننده ­های پلاکت (مثل آسپرین، دی­پیریدامول) در بیماران میلوپرولیفراتیوی که شمارش پلاکت آنها > 3mm/ 400000 است و تمام بیمارانی که پس از اسپلنکتومی شمارش پلاکت آنها > 3mm/ 750000 است، صورت می­­گیرد. درمان تا زمانی که شمارش پلاکت به سطح طبیعی برسد ادامه می­یابد. درمان با ضدانعقادها (هپارین یا وارفارین) سودمند نبوده و باید پیشگیری شود. در افزایش بیش ­ازحد پلاکت ­ها درمان با هیدروکسی اوره اندیکاسیون دارد.
نتایج ایمنی
خطر بروز OPSI به­ علت اسپلنکتومی و سن بیمار ارتباط دارد. در کودکان طبیعی از جهات دیگر، پتانسیل خطر OPSI تقریباً 2 تا 4 درصد  است. در بالغین تقریباً 1 تا 2 درصد می­باشد. نکته : بیمارانی که بعلت اختلالات هماتولوژیک، اسپلنکتومی می­شوند، در معرض بالاترین خطر قرار دارند.
 انسیدانس OPSI در بیمارانی که اسپلنکتومی شده­اند 40 برابر جمعیت عمومی است. OPSI معمولاً بلافاصله پس از عمل اتفاق نمی­افتد. بافت طحالی باقی مانده ممکن است خطر آن را کم کند با شواهدی که از انسیدانس کمتر سپسیس در بیماران ترومایی که اسپلنکتومی شده و طحال­ های فرعی در آنها باقی مانده و باعث گسترش اسپلنوزیس شده­ اند یافت شده، بنظر می­رسد طحال فرعی مسئول قسمتی از ایمنی باقی مانده است.
عفونت­ های شدید معمولاً بوسیله ارگانیسم­ های کپسول­دار ایجاد می­شود. استرپتوکوکوس پنومونیه (پنوموکوک) شایعترین عامل است 75%) بدنبال آن هموفیلوس انفلوآنزا، نیسریا مننژیتیدیس، استرپتوکوک، بتاهمولیتیک، استافیلوکوک اورئوس، اشرشیاکلی و پسودوموناس با شیوع کمتر قرار دارند.
از عفونت­ های ویروسی که شایعترین آنها هرپس­زوستر است ممکن است در بیماران اسپلنکتومی شده بسیار شدید باشد. بعضی از عفونت ­های شدید با باکتری ­های کپسول دار (مثل پنوموکک) حمله غافلگیرانه ­ای دارد و اغلب علائم انفلوانزا یا سرماخوردگی را تقلید می­کند. هر چند در عرض چند ساعت ممکن است بیمار سپتیک شود و علی­رغم آنتی­بیوتیک درمانی وسیع و مرگ سریعاً رخ بدهد (در عرض 24 تا 48 ساعت). انفارکتوس آدرنال که سبب نارسایی آدرنال می­گردد، اغلب همراه این عفونت ­هاست (سندرم ولترهاوس – فریدریشن).
واکسن­ های پلی­ساکاریدی پلی­والانت پنوموککی پس از اسپلنکتومی توتال یا عمل کنسرواتیوطحال در تروما داده می­شود. بیماران دچار ترومای طحالی هم که جراحی نمی­شوند واکسینه می­گردند. نه جراح و نه بیمار نباید انتظار داشته باشند که این واکسن حفاظت کامل برعلیه سپسیس شدید بعد از اسپلنکتومی ایجاد کند. شواهد کلینیکی و تجربی تأئید می­کند که ممکن است بیماران پس از اسپلنکتومی به آنتی ­ژن­ های پلی­ ساکاریدی پنوموکک بخوبی جواب ندهند. به کودکان کوچکتر از 2 سال نیز بطور مؤثر ایمنی نمی­دهد، علاوه­ براین انواعی از پنوموکک که در واکسن وجود ندارند (یا سایر باکتری­ ها) ممکن است باعث سپسیس شدید شوند. بیمارانی که اسپلنکتومی الکتیو می­شوند باید  قبل از جراحی ایمنی سازی کافی داشته باشند. زمان دقیق ایمنی­ سازی کاملاً شناخته نشده اما تا یک هفته قبل جراحی احتمالاً کافی است. هر چند اگر بیماری که اسپلنکتومی شده با استروئیدها درمان شود ممکن است پاسخ ایمنی­ اش کاهش پیدا کند. در این بیماران ایمنی­ سازی تأخیری پس از اینکه استروئیدها قطع شدند ترجیح داده می­شود. علاوه ­برآن عاقلانه است که قبل از تجویز واکسن تغذیه بیمار درست شده و از سایر جراحات نیز بهبودی یابد. واکسن برعلیه آنفلوانزا تیپ B و N.meningitidis در دسترس بوده و باید در بیماران بدون طحال در نظر گرفته شود. واکسن­ های کنژوگه پنوموککی در حال­ حاضر در دسترس بوده و برای کودکان توصیه می­شود هر چند اثر آنها پس از اسپلنکتومی کاملاً مشخص نیست.
سایر عوارض بعد از اسپلنکتومی
عوارض ریوی شامل آتلکتازی و پلورال افیوژن چپ است. صدمه پانکراس در 1 تا 5 درصد بیمارانی که اسپلنکتومی می­شوند اتفاق می­افتد و ممکن است از نظر بالینی تشخیص داده نشود و افزایش خفیف آمیلاز یا پانکراتیت بالینی، فیستول پانکراتیک یا پسودوکسیت پانکراس ایجاد کند. صدمه به معده ممکن است منجر به تشکیل آبسه زیر دیافراگم یا فیستول معدی پوستی شود. آبسه ­های زیردیافراگم معمولاً 5 تا 10 روز پس از جراحی آشکار می­شوند. علائم آن تب، درد RUQ، افیوژن پلورال چپ، آتلکتازی طول کشیده، پنومونی و لکوسیتوز طولانی مدت است. سونوگرافی و CT اسکن برای مشخص کردن آبسه ­ها مفید هستند. پس از تشخیص باید  با هدایت تصویر نگاری از طریق پوست یا به روش جراحی درناژ شوند.