درمان طبی
درمان طبی برای پانکراتیت حاد به درمان عمومی حمایتی و درمان اختصاصی التهاب و عوارض پانکراس تقسیم میشود. تلاش برای کاهش ترشحات پانکراس با محدود کردن مصرف غذا تا بهبودی درد و تندرنس و نرمال شدن آمیلاز سرم و شمارش گلبولهای سفیدخون WBC بدست می آید.
نکته : یک افزایش یا بالا بودن مداوم سطح آمیلاز نشان دهنده آسیب acinar مداوم به علت نشت مداوم ثانویه به انسداد پایدار مجرای می باشد.
به دنبال یک اپیزود پانکراتیت شدید (برای مثال، آنهایی که نمره رانسون <2 دارند)، ضروری میباشد که پرفیوژن بافتی کافی بوسیله مونیتور کردن پارامترهای همودینامیک و تامین حجم داخل عروقی کافی برقرار شود. به علت فرآیندهای التهابی اطراف پانکراس، احتباس شدید مایع در رتروپریتوئن مشابه آنچه در بیماران با سوختگی درجه 3 دیده می شود، رخ میدهد. در موارد شدید، احیا با چندین لیتر سرم ایزوتونیک نیاز می باشد. مدیریت مایع درمانی با کمک استفاده از کاتتر ادراری، کاتترهای ورید مرکزی، یا اکوکاردیوگرام قلبی برای ارزیابی قطر IVC و پرشدگی دهلیزها بدست می آید. بنابراین، الکترولیتها و گلوکز خون نیاز به مونیتورینگ دقیق دارند.
عملکرد تنفسی به طور دقیق بوسیله پالس اکسیمتری بررسی میشود، زیرا پلورال افیوژن، آتلکتازی ARDS به علت SIRS، بالا رفتن دیافراگم و overlood مایع میتواند اکسیژناسیون را مختل نماید. انتوباسیون حمایت ونتیلاسیون تهاجمی برخی اوقات لازم است.
توجه :
تمام تلاش های فارماکولوژیک برای کاهش ترشحات پانکراس شامل: آنتی کولینرژیک ها، آنولوگ های سوماتواستاتین، مهارکننده های آبشار التهابی، مهار کننده های انتخابی آنزیم ها (مانند: aprotinin – یک مهار کننده آنزیم پروتئولیتک) و ضداسیدها هیچ سود قابل توجه ندارند.
نکته : ساکشن نازوگاستریک فقط در بیمارانی که تهوع و استفراغ و دیستانسیون شدید دارند اندیکاسیون دارد که در این حالت خطر آسپیراسیون را کاهش میدهد.
مصرف پروفیلاکتیک آنتی بیوتیک در پانکراتیت mild وmoderate اندیکاسیون ندارد. مصرف پروفیلاکتیک آنتی بیوتیک در بیماری شدید (بیش از 3 کرایتریای رانسون) تغییری در مورتالیته نمی دهد ولی زمان ظاهر شدن عفونت را به خرج تغییر الگوی مقاومت پاتوژن های عفونی طولانی میکند.
نکته : آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک حتی در بیماران با نکروز استریل اندیکاسیون ندارد. وقتی عفونت شناسایی شد کاربرد آنتی بیوتیک ضروری می باشد.
حمایت تغذیهای باید برای بیماران دچار سؤتغذیه و بیماران با بیماری شدید که برای مدت طولانی تغذیه نداشته اند در نظر گرفته شود. شروع زودرس تغذیهی رودهای[1] بر تغذیه parenteral ارجح میباشد، و تفاوتی در نتایج بین تغذیه نازوگاستریک و نازوژژرنال وجود ندارد. تغذیه کامل وریدی[2] در بیماران فاقد عملکرد دستگاه گوارش نیاز می باشد.
[1] - enteral
[2] - total parenteral nutrition