درمان طبی
درمان طبی برای پانکراتیت حاد به درمان عمومی حمایتی و درمان اختصاصی التهاب و عوارض پانکراس تقسیم می­شود. تلاش برای کاهش ترشحات پانکراس با محدود کردن مصرف غذا تا بهبودی درد و تندرنس و نرمال شدن آمیلاز سرم و شمارش گلبول­های سفیدخون WBC بدست می ­آید.
نکته : یک افزایش یا بالا بودن مداوم سطح آمیلاز نشان دهنده آسیب acinar  مداوم به علت نشت مداوم ثانویه به انسداد پایدار مجرای می­ باشد.
به ­دنبال یک اپیزود پانکراتیت شدید (برای مثال، آنهایی که نمره رانسون <2 دارند)، ضروری می­باشد که پرفیوژن بافتی کافی بوسیله مونیتور کردن پارامترهای همودینامیک و  تامین حجم داخل عروقی کافی برقرار شود. به­ علت فرآیندهای التهابی اطراف پانکراس، احتباس شدید مایع در رتروپریتوئن مشابه آنچه در بیماران  با سوختگی درجه 3 دیده می­ شود، رخ می­دهد. در موارد شدید، احیا با چندین لیتر سرم ایزوتونیک نیاز می ­باشد. مدیریت مایع درمانی با کمک استفاده از کاتتر ادراری، کاتترهای ورید مرکزی، یا اکوکاردیوگرام قلبی برای ارزیابی قطر IVC و پرشدگی دهلیزها بدست می ­آید. بنابراین، الکترولیت­ها و گلوکز خون نیاز به مونیتورینگ دقیق دارند.
عملکرد تنفسی به­ طور دقیق بوسیله پالس اکسیمتری بررسی می­شود، زیرا پلورال افیوژن، آتلکتازی ARDS به­ علت SIRS، بالا رفتن دیافراگم و overlood مایع می­تواند اکسیژناسیون را مختل نماید. انتوباسیون حمایت ونتیلاسیون تهاجمی برخی اوقات لازم است.
 
توجه :
تمام تلاش­ های فارماکولوژیک برای کاهش ترشحات پانکراس شامل: آنتی­ کولینرژیک­ ها، آنولوگ­ های سوماتواستاتین، مهارکننده­ های آبشار التهابی، مهار کننده­ های انتخابی آنزیم­ ها (مانند: aprotinin – یک مهار کننده آنزیم پروتئولیتک) و ضداسیدها هیچ سود  قابل توجه ندارند.
نکته : ساکشن نازوگاستریک فقط در بیمارانی که تهوع و استفراغ و دیستانسیون شدید دارند اندیکاسیون دارد که در این حالت خطر آسپیراسیون را کاهش می­دهد.
مصرف پروفیلاکتیک آنتی­ بیوتیک در پانکراتیت mild وmoderate  اندیکاسیون ندارد. مصرف پروفیلاکتیک آنتی­ بیوتیک در بیماری شدید (بیش از 3 کرایتریای  رانسون) تغییری در مورتالیته نمی ­دهد ولی زمان ظاهر شدن عفونت را به خرج تغییر الگوی مقاومت پاتوژن ­های عفونی طولانی می­کند.
نکته :  آنتی­ بیوتیک پروفیلاکتیک حتی در بیماران با نکروز استریل اندیکاسیون ندارد. وقتی عفونت شناسایی شد کاربرد آنتی ­بیوتیک ضروری می­ باشد.
حمایت تغذیه­ای باید برای بیماران دچار سؤتغذیه و بیماران با بیماری شدید که برای مدت­ طولانی تغذیه نداشته­ اند در نظر گرفته شود. شروع زودرس تغذیه­ی روده­ای[1] بر تغذیه parenteral ارجح می­باشد، و تفاوتی در نتایج بین تغذیه نازوگاستریک و نازوژژرنال وجود ندارد. تغذیه کامل وریدی[2] در بیماران فاقد عملکرد دستگاه گوارش نیاز می ­باشد.

[1] - enteral
[2] - total parenteral nutrition

​​​​​​​