​بیماری پیشرفته، پیشرونده و مزمن کبدی
در بیماران دچار بیماری مزمن کبدی علائم بالینی که نشان دهنده بیماری پیشرفته کبد است شامل سوءتغذیه و از بین رفتن عضلات، انسفالوپاتی کبدی، آسیت مقاوم، خونریزی واریسی و نارسایی کلیوی است.
نکته : تا زمانی که امتیاز MELD در بیماران دچار بیماری مزمن کبدی به 15 نرسد  جهت پیوند کبد در نظر گرفته نمی­شوند.

هپاتیت C مزمن
بسیاری از بیماران دچار هپاتیت C در گذشته عوامل خطرساز مشخصی داشته ­اند از قبیل مصرف دارو یا انتقال خون و شرکای جنسی متعدد، ولی تا 50% آنها هیچ عامل خطر مشخصی نداشته­ اند. سیر پیشرفت آن معمولاً آهسته است و اکثر بیماران از 10 تا 20 سال قبل از اینکه به پیوند کبد نیاز پیدا کنند یا عوارض بیماری کبدی در آنها ایجاد شود، دچار بیماری مزمن بوده­ اند. در پاسخ به عفونت حاد فقط 20% بیماران بهبود می ­یابند. خوشبختانه به­ خاطر پیشرفت در درمان، هپاتیت C اکنون یک بیماری قابل معالجه است. درمان ­های جدید پرهزینه است و بیماران دچار بیماری پیشرفته و در خطر بالای عوارض جهت این درمان­ها تقدم دارند.
پس از انجام پیوند در هپاتیت C مزمن، عفونت مجدد کبد پیوند زده شده تقریباً در همه موارد ایجاد می­شود اما خوشبختانه آسیب به سلول­های کبدی در اکثر بیماران ضعیف است. درمان­ های آنتی ­ویرال جدید مورد تحقیق و بررسی است و هیچ اقدام مؤثری برای جلوگیری از عفونت آلوگرافت ­ها ثابت نشده است. اگرچه نتایج کوتاه ­مدت پیوند کبد در هپاتیت C در اکثر موارد رضایت ­بخش بوده است اما ممکن است در آلوگرافت منجر به سیروز شده و باعث رد گرافت شود.

هپاتیت B مزمن
عفونت مزمن هپاتیت B برخلاف هپاتیت C آسیب شدیدی به سلول­های کبدی در پیوند آلوگرافت می­زند و اگر درمان نشود با انسیدانس بالایی در از دست دادن نارس گرافت و مرگ گیرنده پیوند همراه است.

بیماری الکلی کبد
احتمال بیماری کبد در آنهایی که پس از پیوند آلوگرافت الکل مصرف می­کنند بسیار نادر است. بدلایلی که کاملاً مشخص نیست حدود  بیمارانی که سوءمصرف الکل داشته­ اند، نشانه ­های سرولوژیک هپاتیت C را هم بدون سایر عوامل خطر نشان می­دهند.
 
نارسایی برق­ آسا (Fulminant) کبدی
نارسایی فولمینانت کبدی زمانی اتفاق می­افتد که نکروز وسیع سلول­ های کبدی یا اختلال شدید عملکرد کبد رخ بدهد. این بیماران شواهدی از بیماری مزمن کبدی ندارند. علل شایع نارسایی فولمینانت کبدی شامل عفونت ­های ویرال و داروهای هپاتوتوکسیک (مثل داروهای بیهوشی، استامینوفن، ایزونیازیدها) است. مسمومیت با قارچ­ های خوراکی در مناطق خاصی از ایالات متحده (شمال غربی پاسیفیک) و اروپا در مکان­ هایی که قارچ ­های وحشی جمع شده و توسط افراد غیرمطلع خورده می­شود، اتفاق می­افتد. اختلال کبدی 8 تا 12 هفته بعد از شروع علائم ایجاد می­شود. در این بیماران انسفالوپاتی کبدی پیشرفت کرده و می­تواند به کوما، فتق ساقه مغز و مرگ بدون جایگزینی کبد منجر شود، INR معمولاً بطور قابل­توجهی طولانی است و امکان نارسایی قابل برگشت کلیه (HRS) وجود دارد. به دلیل این که بیماران بیماری مزمن کبدی نداشته­اند، آتروفی عضلات و فشارخون پورتال معمولاً وجود ندارد و این سبب می­شود که انجام پیوند کبد در اینها از نظر تکنیکی ساده­تر از بیماران مزمن کبدی باشد.
اکثر بیماران در عرض 2-1 هفته بعد از بروز بیماری بدون انجام پیوند کبد، فوت می­کنند که بعلت ماهیت سریعاً پیشرونده اختلال عملکرد کبد در این بیماری می­باشد.
تصمیم جهت اقدام به پیوند کبد نیاز به قضاوت دقیق پزشک معالج دارد که خطر مرگ بدون پیوند را در برابر تعهد بالقوه به سرکوب مادام­ العمر سیستم ایمنی در بیماری که ممکن است بدون انجام این عمل زنده بماند، ارزیابی نماید.