خصوصیات هیستوپاتولوژیک و بالینی

ملانوما به 4 زیر گروه مورفولوژیک اصلی تقسیم می­شود: 
ملانومای گسترش یابنده سطحی، ندولار، لنتیگومالیگنا و آکرال لنتیجینوس.
مرحلۀ T و زخمی بودن در پیش­ بینی نتایج مهم­تر از نوع زیر گروه ملانوم است. ملانوما دو الگوی رشد مشخص دارد: افقی و عمودی، فاز افقی یا جانبی فاز رشدی است که موجب افزایش قطر ضایعه می­شود. اما موجب افزایش ریسک گسترش دور دست نمی­شود. فاز رشد عمودی، احتمال تهاجم، دسترسی به عروق خونی و / یا لنفاوی، پتانسیل برای گسترش متاستاتیک را افزایش می­دهد.
ملانومای گسترش یابنده سطحی، شایع­ترین زیرگروه ملانوماست، تقریباً 70% ملانوماهای پوستی را تشکیل می­دهد. بصورت شایع روی ساق خانم ­ها و روی پشت مردان دیده می­شود. پیک سنی بروز ملانوم گسترش یابنده سطحی در دهۀ پنجم اتفاق می­افتد. این تومور هر دو فاز رشد عمودی و افقی را دارد. ملانوم­ های گسترش یابنده سطحی زودرس دارای رنگ­ های مختلفی هستند (معمولاً برنزه، قهوه­ای، آبی و سیاه).
ضایعات پیشرفته ­تر، ندولاریته قابل لمس، که نشانۀ فاز رشد عمودی است، دارند. بعضی از این تومورها، نواحی بدون رنگ که نشانۀ پسرفت خودبخودی است، دارند. ندولار ملانوما تقریباً 10 تا 15% ملانوماهای پوستی را به خود اختصاص می­دهد. و بدخیم­ ترین زیرگروه است چرا که فاز رشد عمودی غالب را دارد. ندولار ملانوما اغلب در مردان (2 برابر زنان) اتفاق می­افتند . پاسخ سلولی میزبان معمولاً کمتر از دیگر گروه ­های ملانوم است. ندولار ملانوما آبی – سیاه و با تنوع کمتر در رنگ و مارژین ­ها نسبت به ملانوما گسترش یابنده سطحی است.​​​​​​​