خصوصیات هیستوپاتولوژیک و بالینی
ملانوما به 4 زیر گروه مورفولوژیک اصلی تقسیم میشود:
ملانومای گسترش یابنده سطحی، ندولار، لنتیگومالیگنا و آکرال لنتیجینوس.
مرحلۀ T و زخمی بودن در پیش بینی نتایج مهمتر از نوع زیر گروه ملانوم است. ملانوما دو الگوی رشد مشخص دارد: افقی و عمودی، فاز افقی یا جانبی فاز رشدی است که موجب افزایش قطر ضایعه میشود. اما موجب افزایش ریسک گسترش دور دست نمیشود. فاز رشد عمودی، احتمال تهاجم، دسترسی به عروق خونی و / یا لنفاوی، پتانسیل برای گسترش متاستاتیک را افزایش میدهد.
ملانومای گسترش یابنده سطحی، شایعترین زیرگروه ملانوماست، تقریباً 70% ملانوماهای پوستی را تشکیل میدهد. بصورت شایع روی ساق خانم ها و روی پشت مردان دیده میشود. پیک سنی بروز ملانوم گسترش یابنده سطحی در دهۀ پنجم اتفاق میافتد. این تومور هر دو فاز رشد عمودی و افقی را دارد. ملانوم های گسترش یابنده سطحی زودرس دارای رنگ های مختلفی هستند (معمولاً برنزه، قهوهای، آبی و سیاه).
ضایعات پیشرفته تر، ندولاریته قابل لمس، که نشانۀ فاز رشد عمودی است، دارند. بعضی از این تومورها، نواحی بدون رنگ که نشانۀ پسرفت خودبخودی است، دارند. ندولار ملانوما تقریباً 10 تا 15% ملانوماهای پوستی را به خود اختصاص میدهد. و بدخیم ترین زیرگروه است چرا که فاز رشد عمودی غالب را دارد. ندولار ملانوما اغلب در مردان (2 برابر زنان) اتفاق میافتند . پاسخ سلولی میزبان معمولاً کمتر از دیگر گروه های ملانوم است. ندولار ملانوما آبی – سیاه و با تنوع کمتر در رنگ و مارژین ها نسبت به ملانوما گسترش یابنده سطحی است.