ملاحظات باليني
علائم بيمار
فتقهاي بدون علامت يا کم علامت کشاله ران به ندرت دچار عارضه ميشوند و بنابراين نياز به جراحي ندارند، اگرچه اکثر آنها در آينده نياز به جراحي خواهند داشت.[ تمامی موارد فتق های کشاله ران باید جراحی شوند مگر فتق در بیمار پیر بدون علامت با گردن ساک بسیار بزرگ: شوارتز و اپروچ عملی جراحان] اما فتق بدون علامت فمورال بهدليل خطر اينکارسره يا استرانگوله شدن بايد جراحي شود.
در معاينه باليني، برجستگي فتق اينگوينال مستقيم يا غيرمستقيم از بالاي ليگامان ايليواينگوينال شروع ميشود و ممکن است تا اسکروتوم يا لابيا ماژور ادامه يابد. فتق فمورال بهطور کامل پايين ليگامان ايليواينگوينال لمس ميشود. بيمار يا پزشک بايد بتواند حداقل قسمتي از برجستگي را جااندازي کند.
نکته مهم: اگر معاينه فيزيکي تأييدکننده نبود، سونوگرافي ميتواند کمککننده باشد اما سيتياسکن و MRI کاربردي ندارند.
در بيماري که از نظر هموديناميک پايدار است و آزمايشهاي نرمال دارد، جااندازي فتق اينکارسرهاي که بهتازگي علامتدار شده ميتواند امتحان شود و در صورت جااندازي بيمار بايد تحت نظر قرار گيرد.[و در همان بستری مورد جراحی قرار گیرد.] علائم باليني استرانگوله شدن نشاندهنده نياز به جراحي است و در برخي موارد اگر برش کشاله ران براي ارزيابي ميزان ايسکمي کافي نباشد، نياز به لاپاراتومي باشد.
سابقه جراحي
تصميمگيري در مورد جراحي فتق بسته به اينکه اولين مورد فتق کشاله ران است يا عود آن ميتواند متفاوت باشد. سابقه جراحي قبلي شکم نيز ميتواند مطرحکننده نياز به جدا کردن چسبندگيها در يک جراحي کمتر تهاجمي باشد.
عوامل مربوط به فتق
ارزيابي اوليه در يک فتق کشاله ران اين است که مشخص شود برجستگي بالا يا پايين ليگامان ايليواينگوينال (فتق اينگوينال است يا فمورال ) قرار دارد.
توجه: در معاينه باليني با اطمينان کامل نميتوان فتق مستقيم را از غيرمستقيم افتراق داد.