عوارض
عوارض پانکراتیت حاد می­توانند لوکال (پری­ پانکراتیک) و یا سیستمیک باشند و به­­ طور مستقیم به شدت پاسخ هر بیمار بر SIRS مرتبط می­ باشد. عوارض لوکال پانکراتیت زمانی که درد بیمار تداوم یابد یا تشدید شود و یا افزایش تأخیری در آمیلاز سرم که نشان­ دهنده ادامه التهاب حاد است باید مدنظر قرار گیرند. سایر عوارض لوکال شامل انسداد مجرای صفراوی مشترک و انسداد خروجی معده (GOO) ناشی از اثر فشاری به علت تجمع مایع یا التهاب سر پانکراس می­ باشد. به­ ندرت هرگونه مداخله ­­ای (برای مثال استنت صفراوی) لازم است، چون با گذر زمان به­ طور معمول بهبودی حاصل می­شود. انسداد خروجی معده با دکمپراسیون نازوگاستریک و جایگزینی مایع و الکترولیت­ها و مداخلات جراحی برای درناژ مایع تجمع یافته درمان می­ شود.
توجه : یک عارضه شایع پانکراتیت حاد، ترومبوز ورید طحالی و پورت به­ علت التهاب و ادم سر، تنه و دم پانکراس می­ باشد. این می­تواند به هیپرتانسیون پورتال سمت چپ (Sinistral)، که باعث تشکیل واریس­ های بزرگ معده که مستعد خونریزی هستند، بی انجامد.
نکته : درمان قطعی خونریزی از واریس ­های معده ناشی از هیپرتانسیون پورتال Sinistral ، اسپلنکتومی می­باشد.
پیامد دیگر ناشی از انسداد ورید پورت، رخ دادن ایسکمی مزانتریک حاد می­ باشد. عوارض طولانی می­تواند عملکرد اگزوکرین را تحت­ تأثیر قرار داده و نیاز به جایگزینی آنزیم­ های پانکراس داشته باشند.
عوارض سیستمیک پانکراتیت حاد ناشی از عملکرد طوفان سیتوکین­ ها و پاسخ SIRS متعاقب آن می­ باشد. سیستم­ های  احشایی بسیاری در این شرایط می­توانند تحت­ تأثیر منفی قرار بگیرند، که شایعترین­ ها شامل نارسایی تنفسی (ARDS)، آسیب حاد کلیه (AKI)، و ناپایداری قلبی عروقی می­ باشند. هر یک از این عوارض تهدید کننده حیات می­باشند، و مدیریت آن­ها نیاز به توجه زیاد به جزئیات و مراقبت­های حمایتی است.
 
نکروز عفونی پانکراس
نکروز پانکراس فقط در 20% موارد پانکراتیت حاد رخ می­دهد.خطر عفونت به­ طور مستقیم با وسعت نکروز مرتبط می­باشد و به ­طور معمول 2 تا 3 هفته پس از شروع پانکراتیت نکروزان شدید  رخ می ­دهد.
نکته : پانکراتیت نکروزان عفونی را باید در بیماران تبدار که دچار بدتر شدن عملکرد احشایی و تشدید لکوسیتوز می­ شوند مشکوک شد. سی­تی­ اسکن، ادم در اطراف پانکراس و هوا در رتروپریتوئن و lesser sac را نشان می­دهد، که تشخیصی می­ باشند.
عفونت برخی از ارگانیسم­ ها، با تولید هوا در رتروپریتوئن همراه نیست. اگر شک به عفونت بالا باشد، آسپیراسیون با سوزن تحت گاید سی­تی اسکن از تجمع مایع مناسب می­باشد. مایع بدست آمده از آسپیراسیون جهت رنگ­آمیزی Gram و کشت شامل yeast باید ارسال شود.
نکته :  استفاده پروفیلاکتیک از آنتی­بیوتیک، ممنوع است، می­تواند طیف مقاومت ارگانیسم­ ها را تحت ­تأثیر قرار دهد.
 اگر عفونت شناسایی شد، دبریدمان، درناژ وسیع، آنتی­ بیوتیک و مراقبت حمایتی نیاز می ­باشد. اگرچه برای دهه­ ها، نکروزکتومی تنها درمان در دسترسی بود، پروسیجرهای اندوسکوپیک و کم تهاجمی برای کنترل منشاء عفونت در بیماران با پانکراتیت نکروزان عفونی در حال ­حاضر موجود است که باعث کاهش شدید مورتالیتی و موربیدیتی در آنها می­شود. نکروزکتورمی باز باید برای بیماران بدحالی که درمان­های محافظتی و پروسیجرهای درناژ کم تهاجمی، در آنها شکست خورده استفاده شود.
 
تجمعات مایع در اطراف پانکراس و سودوسیست­ها
شایع­ترین عارضه پانکراتیت ایجاد تجمع مایع حاد در ناحیه اطراف پانکراس یا، در بیماران شدید، در مناطق دورتر در رتروپریتوئن می ­باشد. این عارضه در نتیجه تخریب مجرای پانکراس و نشست آنزیم­ های فعال پانکراس به مزانتر و رتروپریتوئن که باعث تشکیل ادم می­شود. این تجمعات مایع پایدار در اطراف پانکراس تشکیل دیواره[1] داده یا توسط بافت­های احشایی و بافت­های التهابی (کلاژن) محصور می­شوند، بیماران با تجمعات مایع پری­پانکراتیک در خطر گسترش عوارض ویژه در محل تجمع مایع و بنابراین باید به دقت از جهت علایم انسداد صفراوی و انسداد خروجی معده پیگیری شوند. اغلب تجمعات حاد مایع به­ طورخودبه ­خودی از بین می­روند، ولی در صورت باقی ماندن، دیواره کلاژنی اطراف مایع در طی زمان افزایش ضخامت یافت و مچور شده، یک پسودوسیست well – defined را تشکیل می­دهد که به ­طور معمول 3 تا 4 هفته پس از شروع پانکراتیت حاد می­باشد. پسودوسیست، به ­عنوان یک تجمع مایع اطراف پانکراس در یک ساختار کیست مانند بدون وجود لایه اپیتلیال تعریف می­شود و براساس اینکه مستقیماً به مجرای پانکراتیک راه دارد یا نه به انواع ارتباطی[2] و غیرارتباطی تقسیم می­شود. پسودوسیست می­تواند رشد کند و علائمی به علت اثر فشاری و انسداد برروی ساختارهای مجاور اثر تود­ه­ای (mass effect) بویژه روی معده، دئودنوم یا مجرای صفراوی مشترک داشته باشد. بنابراین، درناژ داخلی یا خارجی، براساس یافته­ های آناتومی مجرا در MRCP یا ERCP در بیماران با پسودوسیست علامتدار توصیه می­شود.
نکته : پسودوسیست­ های کوچک بی­ علامت ممکن است پیگیری شوند ولی پسوسیست­ های پایدار برای بیش از یکسال یا در حال حاضر بزرگتر از 5 سانتی­متر هستند تمایل به رشد و در نهایت علائم انسداد دارند، بنابراین درناژ این پسودوسیست­ های بی­ علامت اندیکاسیون دارد.
سی­تی اسکن بهترین روش تصویربرداری برای ارزیابی پسودوسیست می­باشد ، سی­تی اسکن تصویری از ضخامت دیوارۀ کیست و ارتباط آن با ساختارهای احاطه کننده را می­دهد. هرگاه برنامه برای جراحی کیست موردنظر است تصویربرداری بسیار مهم می­باشد. پسودوسیست­های بالغ، که بیش از 4 هفته سن دارند، دیوارۀ قطور برای سوچور کردن دارند و به روش­های مختلف امکان درمان دارند.
نکته :  درناژ خارجی یک پسودوسیست­ Communicating کنترااندیکه می­باشد، چرا که انجام آن منجر به یک فیستول پانکراس مزمن یا عفونت ثانویه می­شود.
 پسودوسیست­ های ارتباطی نیاز به درناژ داخلی به معده، دئودنوم یا Roux limb دارند زیرا ارتباط مستقیم با مجرای پانکراس دارند. درناژ داخلی با آناستوموز دیواره کیست بالغ به معده یا سایر ارگان­های درناژ کننده بدست می ­آید.
نکته : در حین جراحی باید قسمتی از دیواره سودسیت جهت رد کردن نئوپلاسم به پاتولوژی جهت Frozen Section فرستاده شود.
 پسودوسیست ­های غیر ارتباطی را می­توانند آسپیره یا درناژ پرکوتانئوس نمود و با خطر کم تشکیل فیستول یا عود همراه هستند. در مراکز با توانایی­ های پیشرفته اندوسکوپیک، روش دیگر درمان در دسترس می­باشد مانند تعبیه استنت پانکراس و دکمپرشن Transgastric.

[1] - walled - off
[2] - Communicating